niedziela, 21 stycznia 2018

Iran - niebo, piekło..... niebo :-)

Iran - niebo, piekło..... niebo :-)

Po kilku dniach u Danesha, zreflektowałem się, że czas na mojej wizie w Iranie dobiega końca. Nie bardzo widzi mi się płacić 30 dolarów za stempelek przedłużający pobyt więc zdecydowałem się przejechać wzdłuż zatoki Perskiej na wyspę Qeshm.


Polecam rejon Zatoki Perskiej. Ale cos za cos - jest goraco i parno. Podczas dnia, prawie nikt nie wychodzi na zewnatrz.
Iran nie pozwala się nudzić - nawet takim osobom jak ja, które przyjeżdżaja tutaj bez określonego planu i decydują się co robić dalej z dnia na dzień.

Wybrałem chyba najgorszą z możliwych dróg - wąską jednopasmówkę rownoległą z dwupasmową drogą szybkiego ruchu - na której jest większe prawdopodobieństwo złapania stopa? Właśnie - na mojej, przejeżdżał co najwyżej jeden samochód na pół godziny.


Miasto duchow?

Ale coś za coś. Moja droga biegła wzdłuż samiutkiego wybrzeża po czymś co przypominało pustynię. Dokładniej, po lewej stronie były tereny, które dawniej znajdowały się pod wodą - po prawej, błękit Zatoki. Jeden z kierowców wział mnie do siebie do domu na lunch i drzemkę. Jakoś o 11 rano nie chciało mi się zbytnio spać więc ku jemu zdziwieniu, podziękowałem grzecznie i udałem się dalej. Miał rację, żeby trochę zostać - w miasteczku pustki - nawet sklepy były pozamykane a mi zostały już tylko dwa łyki wody. No tak, Ramadan a do tego środek dnia w krainie wampirów :-). Po kilku godzinach, idąc wzdłuż drogi i nucąc sobie "It's in the water baby" wreszcie udało mi się złapać dłuższy transport - Peugeota z rozkręconą maksymalnie klimatyzacją tak, że jak z niego wysiadłem miałem zachrypnięty głos :-).

W takim tempie nie miałem co liczyć, że dostanę się na Qeshm tego samego dnia. Odległość 900km w jeden dzień trochę mnike przerosła. Minąwszy za dnia krajobrazy rodem z nieba, w nocy znalazłem się w czymś co przypominało piekło - pola naftowe i rafinerie - jedna obok drugiej, w każdej po kilka kominów z których zięły płomienie - w niektórych miejscach można było zapomnieć, że jest noc (ale do tego już przywykłem - tutaj nawet kury pieją o pierwszej rano).


Pieklo :-).

W jednych z takich miejsc, tuż obok jedynej latarni, stałem sobie radośnie łapiąc stopa ja i grupka afgańskich roboników, trzymających w rękach strzykawki i oferujących fajną zabawę i korkociągi bez trzymanki na dużych wysokościach. Na szczęście, byli tak naćpani, że nic mi z ich strony nie groziło.

Kierowca, który się w tym miejscu zatrzymał, ochrzanił mnie za to, że pakuję się niepotrzebnie w kłopoty, po czym wziął do siebie na obfity posiłek i nocleg.

Następnego dnia, dość szybko znalazłem się w Bandar-Khamir, skąd płyną łodzie na wyspę Qeshm. Za pięciominutową przyjemność przedostania się prywatną motorówką z jednej strony na drugą trzeba zapłacić 1.5 dolara i jest to normalna cena, bo taką podał mi jeden z kierowców, który dowiózł mnie na miejsce.


Łodzie rybackie na wyspie Qeshm.

Ten i następny dzień poobijałem się na jednej ze wsi wyspy Qeshm, zamieszkałej w połowie przez sunnickich Arabów i szyickich Persów (którzy nie darzą się wzajemnie zbytnią sympatią). Na nocleg, rozbiłem namiot na plaży wśród pasących się wielbłądów - oczywiście bez przesady; zawsze trzeba pamiętać o tym, że istnieje coś takiego jak przypływ i nie rozbijać się zbyt blisko wody.


Mój nowy kolega.

Wyspa Qeshm to taka strefa bezcłowa - nikt nikogo nie gani za sprzedaż fajek bez banderoli, marijuany czy opium. Nie trzeba też mieć Irańskiej wizy żeby tutaj przebywać. Poznałem kilka osób, którzy przyjeżdżają tutaj regularnie z Emiratów Arabskich żeby przedłużyć sobie wizę. Jeden z nich, Kameruńczyk, San, chciał mnie koniecznie ściągnąć do Dubaju do pracy w, czymś, co z jego tłumaczeń wyglądało na pralnię brudnych pieniędzy. Chyba odrzuciłem najbardziej lukratywną propozycję mojego życia :-). Po powrocie z Qeshm do Bander Abbas w kontynentalnej części Iranu, nikt nie sprawdzał mi dokumentów. Szykowałem się do odprawy paszportowej, a tu nic - podobnie jak granica między kurdyjską a arabską częścią Iraku - posterunek policji na wyjściu z portu, ale nawet wyrywkowej kontroli nie było. przez Qeshm, można bez większego problemu wślizgnąć się do Iranu bez wizy.


Charakterystyczne dla suchych rejonow Iranu lapacze wiatru. Wiatr wpada w komin, nastepnie wiruje w nim i schladza pomieszczenie znajdujace sie pod nim.

Z Qeshm przejechałem do Kerman - znowu z przystankiem po środku niczego i znowu z pomocą przypadkowego kierowcy, który mnie przenocował i rano chciał wyposażyć w plik niewyobrażalnych pieniędzy - znowu odmówiłem - tyle, że tym razem na prawdę potrzebując bo zostało mi jakieś 10.000 tomanów (czyli 10 dolarów w kieszeni). Teraz znów jestem na Jedwabnym Szlaku, któremu trochę włókna jedwabiu się poszarpały na rzecz opium, haszyszu i broni z Afganistanu i Pakistanu. Podobno stąd, dalej na wschód robi się niebezpiecznie - strefa przemytu broni, narkotyków i paliwa, dodatkowo zaogniona konfliktem szyicko-sunnickim. Brzmi trochę jak spaghetti alla puttanesca - czyli trochę tego, trochę tamtego, ale zobaczymy jak to będzie w praktycę.

Z drugiej strony, dzięki magii podobno niebezpiecznego regionu, przypomniała mi się piosenka mojego promotora :-).

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz